Fra Åse-Marie Nesse til Halldis Moren Vesaas

Det nærmer seg månedsskifte og jeg må snart ta avskjed med Åse-Marie Nesse. Det er vemodig. Hatt følge med henne i 2 måneder og det har gitt meg mye. 

Fra fabelen Narren og Sorga, ble det kun en smakebit ~ men anbefaler et dypdykk i den. Diktsamlingene hennes fra 1989 og utover, gir jeg slipp på å presentere, men de er herved nevnt.

Jeg har valgt å gi Halldis Moren Vesaas oppmerksomheten i mars. Det gleder jeg meg til. Derfor er det morsomt å presentere en sekvens i biografien om Åse-Marie Nesse, som forteller om et møte mellom disse to kvinnene.

Den 11. juni 1992 var desse to dronningane saman i Universitetets aula i Oslo. Halldis Moren Vesaas og glaskunstnaren Benny Motzfeldt skulle ta imot Anders Jahres Kulturpris for 1992, Moren Vesaas for sine bragder som dikter og gjendikter. Åse-Marie var medlem i prisutvalet sidan prisen vart utdelt første gong i 1990, etter ynskje av Lars Roar Langslet. Ho var litteraturrepresentanten i et kollegium på fem, og som kvinne og nynorskbrukar var ho med på å gje kollegiet større breidd, seier Langslet. Ho var ei  flott  og staseleg dame med stor sjarm og mykje humor og ei frapperande vid orientering. I kollegiet var det kanskje ho som hadde dei sterkaste meiningane om prisutdelinga, seier Langslet.
Det var Åse-Marie Nesse som fekk æra av å halda talen for si 27 år eldre diktarkollega, forma som eit "veldig flott dikt til meg", ifylgje prisvinnaren.
Diktet til Halldis Moren Vessas - "Laurbærtreet" - opnar slik:

Sjå treet. Sjå, det står med nyutsprunge blomar
og lyser i sin lange, lykkelege sumar.
med røter djupt i Trysilskog og juninatt,
og krona er av sølv, og treet ber sin skatt
så vakt og varsamt fram i dagen, og så verdig.
Eit livsverk som er fullbyrda, men ikkje ferdig!

Prisvinnaren er ikkje snauare enn at ho kvitterer med eit dikt til talaren eit par dagar seinare. Det blir som ein humørfylt liten kappestrid mellom dei to markante diktarkvinnene:

Takk og pris til Åse-Marie
I Aulaen sa eg nære på "Nekse",
i staden for "Nesse". Du høyrde vel det?
Det skjedde sikkert fordi du kan hekse,
i alle fall veit eg du kan det med tre.
Dersom du rørte med hand eller fot,
eit stakkars tre som du hadde imot,
visna det visst frå krone til rot.

Mitt tre gjekk det heilt omvendt med,
og eg er så glad fordi du som heks
vil trolle med treet mitt slik at det veks
Som var det det grommaste Ragnhilds-tre
og jamvel lar laurber få gro på det!

Du trolla med ord, fantasifull, litt frekk,
så eg kjende meg reint som ei bjørk eg er glad i
(og du kanskje og) som ein kveld midt i mai
"vart heilt fri for røter" og seglde vekk.
Og vekk er eg framleis, mi sann, så smått -
takk vere mange. Blant dei ei heks
som eg takkar så varmt og ønskjer alt godt
og som sjølv er eit tre. Eg ser kor det veks.
Helsing Halldis. 13. juni 1992
(s. 383 - 384)

Fra biografien Åse-Marie Nesse ~ Eit poetisk liv, av Elisabet Vallevik Engelstad, Det Norske Samlaget 2010